Τζον Μάλκοβιτς: Βραβεία και αναγνώριση δεν έχουν σημασία...

Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς δεν είναι εύκολο να διεισδύσει κανείς. Οσο το χαρισματικό του ταλέντο αποκαλύπτεται στις 100 περίπου ταινίες που μετράει στο 54ο έτος της ηλικίας του ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός τόσο δύσκολο μοιάζει να ερμηνεύσει κανείς τις σκέψεις που κρύβουν οι μετρημένες του απαντήσεις πίσω από το σαρδόνιο χαμόγελό του και ενίοτε το χιούμορ, σχεδόν βρετανικό, που τον διακρίνει. O δημοφιλής ηθοποιός είναι ο σταρ που έλαμψε στο 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης όπου βρέθηκε ως ανεξάρτητος παραγωγός για την ταινία Juno του Τζέισον Ράιτμαν συνοδευόμενος από τον παραγωγό και επί 18 χρόνια στενό του φίλο Ράσελ Σμίθ. Τίμησε τη Θεσσαλονίκη -αφού δεν συνηθίζει να περιφέρεται σε κινηματογραφικά φεστιβάλ- και τιμήθηκε από το πολυπληθές ακροατήριο στο masterclass, στη συνέντευξη Τύπου και στο κατάμεστο Ολύμπιον όπου παρέλαβε τον «Χρυσό Αλέξανδρο» για τη συνολική του προσφορά στην έβδομη τέχνη.
Στο μυαλό, λοιπόν, του Τζον Μάλκοβιτς «ο ανεξάρτητος αμερικανικός κινηματογραφος έχει πάψει να υπάρχει ως “ανεξάρτητος” εδώ και πέντε χρόνια, καθώς οι μεγάλες εταιρείες έχουν δημιουργήσει ειδικό τμήμα προώθησης των ανεξάρτητων ταινιών». Ο ίδιος ως ανεξάρτητος δεν είναι «ούτε αισιόδοξος ούτε ιδιαίτερα απαισιόδοξος, καθώς μια από τις προκλήσεις των ανεξάρτητων Αμερικανών κινηματογραφιστών είναι πώς θα επιβιώσουν».
Το μέλλον του κινηματογράφου; Είναι δύσκολοι οι καιροί για κινηματογράφο και το μέλλον του ασαφές και αυτό οφείλεται στην έλευση των νέων μέσων. Πριν από 30 χρόνια όσοι ενδιαφέρονταν για μια ταινία πήγαιναν να τη δουν στις αίθουσες. Σήμερα δεν συμβαίνει αυτό. Μπορεί να περιμένουν να δουν την ταινία έπειτα από δέκα χρόνια».
Ευρώπη ή Αμερική; Από την αρχή της καριέρας μου έχω γυρίσει τις περισσότερες ταινίες στην Ευρώπη. Δεν το σχεδίασα, έτυχε. Δεν πιστεύω όμως ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά, είτε δουλεύεις στην Αμερική είτε στην Ευρώπη. Απλώς σε κάποιες χώρες της Ευρώπης εξακολουθεί να υπάρχει ένας κινηματογράφος που σε σχέση με την Αμερική ενδιαφέρεται λιγότερο αν μια ταινία θα πάει καλά από την πρώτη εβδομάδα και αν θα κάνει εισπράξεις εκατομμυρίων».
Υποκριτική μεθοδος: «Δεν υπάρχει “μέθοδος Μαλκοβιτς”. Μέθοδος είναι η ίδια η πράξη. Οταν ξεκίνησα να παίζω η μέθοδός μου ήταν η απόρριψη των ήδη υπαρχουσών μεθόδων, αλλά και η συγχώνευση όλων αυτών. Δεν ήθελα να ακολουθώ αποκλειστικά μια τεχνική, κατά την παράδοση της αγγλικής σχολής, ούτε όμως και μια καθοδηγούμενη όπως στο Αctors Studio».
Ο ηθοποιός στη σκηνή και την οθόνη: «Υπάρχουν καλοί ηθοποιοί στη σκηνή και καλοί στον κινηματογράφο. Η ερμηνεία τους μπορεί να συγκριθεί με τη σχέση του πιανίστα και του σαξοφωνίστα. Και οι δυο είναι καλοί μουσικοί, αλλά δεν σημαίνει ότι ο πιανίστας μπορεί να είναι και καλός σαξοφωνίστας».
Οι νέες τεχνολογίες: «Είμαι αισιόδοξος, γιατί πλέον μπορούμε να μιλάμε για εκδημοκρατισμό του κινηματογράφου. Δίνουν διέξοδο στους νέους δημιουργούς που δεν διαθέτουν πόρους παρά μόνο φαντασία για να κάνουν σημαντικά πράγματα». Ταυτόχρονα απαισιόδοξος, γιατί «ενδεχομένως θα φέρουν σε οικονομικό αδιέξοδο τους εργαζόμενους στον κινηματογράφο».
Οι νέοι ηθοποιοί: «Σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολα για τους νέους, αφού τα πάντα εστιάζουν στη δημοσιότητα, στο χρήμα και σε οτιδήποτε άλλο εκτός της δημιουγίας. Εμεις θέλαμε πρωτίστως να κάνουμε παραστάσεις και ταινίες».
Τα βραβεία: «Η αναγνώριση και η δημoσιότητα δεν έχουν τόση σημασία ούτε έχουν και στη δική μου ζωή. Αντίθετα, την κάνουν ακόμη πιο δύσκολη».

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

σωστος ο μαλκοβιτς και τρομερος ηθοποιος τον εχω παρακολουθησει..