Αντρισμός, ένας φυλετικός ναζισμός

από monika Τρι Ιαν 22, 2008 5:45 am

Η ιδέα του αντρικού φύλου είναι παρόμοια με την ιδέα της Αρείας φυλής. Οι Ναζιστές πίστευαν στην ιδέα μιας Αρείας φυλής -πίστευαν ότι η Αρεία φυλή όντως υπάρχει κατά τρόπο πραγματικό μέσα στη φύση- και μπήκαν σε μεγάλο κόπο για να την κάνουν αληθινή. Οι Ναζί πίστευαν ότι από τα ξανθιά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια που εμφανίζονται κατά φυσικό τρόπο στο ανθρώπινο είδος, θα μπορούσαν να αιτιολογήσουν την ύπαρξη μιας ξεχωριστής φυλής, μιας σαφώς διακριτής κατηγορίας ανθρώπινων όντων, η ύπαρξη της οποίας αδιαμφισβήτητα είχε την αρχή της στη φυσική τάξη των πραγμάτων. Αλλά τα χαρακτηριστικά δεν παράγουν φυλές. Τα χαρακτηριστικά παράγουν μόνον χαρακτηριστικά. Για να γίνει αληθινή η ιδέα ότι αυτά τα φυσικά χαρακτηριστικά συνιστούν μία φυλή, η φυλή έπρεπε να κατασκευαστεί κοινωνικά. Οι Ναζί παρουσίαζαν ως κατώτερους και εξόντωναν αυτούς που χαρακτήριζαν ως "μη Άρειους". Με όλα αυτά, η αντίληψη περί Αρείας φυλής άρχισε να παρουσιάζεται σαν να έβγαινε αληθινή. Να λοιπόν πώς μπορούσε να υπάρξει μία πολιτική οντότητα γνωστή ως Αρεία φυλή και να πώς μπορούσε να υπάρξει για κάποιους ανθρώπους μία προσωπική, υποκειμενική αίσθηση ότι ανήκαν σ' αυτήν. Αυτό συνέβη μέσα από μίσος και άσκηση καταπίεσης, μέσα από βία και κατατρεγμούς, μέσα από την αντιμετώπιση εκατομμυρίων ανθρώπων σαν πράγματα και κατόπιν την εξόντωσή τους. Το σύστημα αξιών που μοιράζονταν οι άνθρωποι που πίστευαν ότι είναι Άρειοι δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς αυτήν την άσκηση καταπίεσης και βίας. Η καταπίεση και η βία δημιούργησαν ένα φυλετικό κοινωνικό σύστημα και συνάμα δημιούργησαν για τους ανθρώπους αυτούς την ιδιότητα του μέλους στη φυλή που θεωρούνταν ανώτερη. Η καταπίεση και η βία υπηρέτησαν τα ταξικά τους συμφέροντα, σε μεγάλο βαθμό επειδή δημιούργησαν και διατήρησαν την τάξη αυτή. Αλλά η ιδέα της Αρείας φυλής δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ αληθινή κατά μεταφυσικό τρόπο, παρ' όλη τη βία που απελευθερώθηκε για να τη δημιουργήσει, απλά γιατί δεν υπάρχει Αρεία φυλή. Υπάρχει μόνον η ιδέα της και οι συνέπειες της προσπάθειας να αποδειχτεί αληθινή. Το αντρικό φύλο μοιάζει πολύ μ' αυτό.

Οι φαλλοί και οι εκσπερματώσεις και οι αδένες του προστάτη εμφανίζονται στη φύση, αλλά η πεποίθηση ότι αυτές οι ανατομικές διαφορές συνιστούν ένα φύλο -μια ιδιαίτερη τάξη ξεχωριστή και διακριτή, μεταφυσικά διάφορη από κάποιο άλλο φύλο, το "άλλο φύλο"- είναι απλώς αυτό: μια πεποίθηση, μια ιδέα. Οι φαλλοί υπάρχουν: το αντρικό φύλο όχι. Το αντρικό φύλο είναι μια κοινωνική κατασκευή. Είναι μια πολιτική ονότητα που αναπτύσσεται μόνον μέσα από πράξεις καταπίεσης και σεξουαλικής τρομοκρατίας. Έξω από την παγκόσμια διαδικασία κατωτεροποίησης και καθυπόταξης όσων ατόμων ορίζονται ως μη αρσενικά, η ιδέα του να ανήκεις προσωπικά στο αντρικό φύλο δεν θα είχε καμιά αναγνωρίσιμη σημασία. Δε θα έβγαζε νόημα. Κανείς δεν θα ήταν μέλος του αντρικού φύλου και κανείς δε θα σκεφτόταν ότι θα έπρεπε να είναι. Δε θα υπήρχε αντρικό φύλο για να ανήκει κανείς σ' αυτό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπήρχαν φαλλοί και εκσπερματώσεις και αδένες του προστάτη και τα τοιαύτα. Σημαίνει απλά ότι το κέντρο της προσωπικότητάς μας δεν θα χρειαζόταν να εντοπίζεται εντός μιας εντελώς εικονικής κατηγορίας, μιας κατηγορίας που φαίνεται αληθινή μόνον στο βαθμό που όσες αποκλείονται από αυτήν εξευτελίζονται.[...]

[How men have (a) sex]

*** *** ***

Τί σημαίνει όταν οι πιο συνηθισμένες, οι πιο επαναλαμβανόμενες, οι πιο αξιόπιστες, ίσως ακόμα και οι πιο έντονα "προσωπικές" ερωτικές εμπειρίες ενός άντρα είναι αυτές που βιώνει σε σχέση με πράγματα, με κορμιά που εκλαμβάνονται και θεωρούνται σαν πράγματα, με εικόνες που αναπαριστούν κορμιά σαν πράγματα, με αναμνήσεις από εικόνες κορμιών σαν πράγματα; Τί σημαίνει ότι αντιδράει σεξουαλικά σε κορμιά ως πράγματα και εικόνες κορμιών ως πράγματα κατά τρόπο που είναι λίγο πολύ σταθερός, ανεξάρτητα από το αν ένα άλλο ανθρώπινο ον βρίσκεται στην πραγματικότητα πλάϊ του; Τί σημαίνει όταν η εσωτερική ζωή ενός άντρα είναι κατά μονομανή τρόπο αφιερωμένη στο να αντικειμενοποιεί σεξουαλικά; Τί σημαίνει όταν ένας άντρας καθορίζει μεγάλο μέρος της καθημερινής του ζωής σε σχέση μ' αυτήν την αντικειμενοποίηση, για να σιγουρέψει ότι τακτικά και κατά περιόδους θα βρίσκεται σε περιστάσεις τέτοιες που να μπορεί να ερεθίζεται σεξουαλικά από κορμιά που φαντασιώνεται ως πράγματα; Τί σημαίνει όταν οι ορέξεις ενός άντρα, η προσοχή του, οι απόψεις του και οι αγοραστικές του συνήθειες καταντούν απολύτως ελεγχόμενες από την υποδαύλιση της συνήθειάς του να αντικειμενοποιεί σεξουαλικά; Τί σημαίνει το γεγονός ότι στον τρόπο που αντιδρά σεξουαλικά σ' αυτήν την τάση του να αντικειμενοποιεί, αυτός ο άντρας είναι ένας συνηθισμένος άντρας; Τί σημαίνει ότι ένας τέτοιος άντρας είναι "φυσιολογικός"; [...]

Δε χρειάζεται να αναφέρουμε ότι η προσπάθεια να σκιαγραφήσει κανείς το ηθικό μήνυμα της σεξουαλικής αντικειμενοποίησης είναι πολύ δύσκολο. Από τη μια μεριά, δεν υπάρχει παράδοση δημόσιας και αξιόπιστης φιλολογίας σχετικά με τις σεξουαλικές αντιδράσεις των αντρών που προκαλούνται από την αντίληψη και την αντιμετώπιση ανθρώπων σαν πράγματα. Μετά βίας υπάρχει καν ένα λεξιλόγιο. Και από την άλλη μεριά, το να προσπαθείς να σκεφτείς γύρω από την σεξουαλική αντικειμενοποίηση κατά συνειδητό τρόπο μπορεί να κάνει το μυαλό σου να θέλει να τα παρατήσει, να συσκοτίσει τα δεδομένα, να σταματήσει να τα σκέφτεται. Το να προσπαθείς να ξεκλειδώσεις και ξεδιαλύνεις τη λειτουργία της σεξουαλικής αντικειμενοποίησης στη ζωή ενός άντρα και να προσπαθήσεις να εντοπίσεις τα αποτελέσματά της, κυρίως στις ζωές γυναικών, ενέχει τον κίνδυνο να παραδεχτείς πολλά και πολύ ενοχλητικά πράγματα. Το να προσπαθείς να σκεφτείς γύρω από την πραγματικότητα και την εμπειρία της σεξουαλικής αντικειμενοποίησης μπορεί να μοιάζει σαν να αγωνίζεσαι να λύσεις έναν κόμπο που έχει δεθεί πολύ σφιχτά στη διάρκεια πάρα πολλών χρόνων κι από πάρα πολλά χέρια και είναι σαν τα δάχτυλά σου να βρίσκονται κι αυτά δεμένα κάπου μέσα στον κόμπο. [...]

Τελικά το μικρό βρώμικο μυστικό της σεξουαλικής αντικειμενοποίησης είναι ότι πρόκειται για μια πράξη που δεν μπορεί να υπάρξει μαζί με οποιαδήποτε εστίαση στο ηθικό της μήνυμα. Εμπειρικά -από τη σκοπιά ενός άντρα που αντικειμενοποιεί- η σεξουαλική αντικειμενοποίηση και η ηθική αυτοσυνείδηση είναι αμοιβαία αποκλειόμενες. Ένας άντρας δεν μπορεί να έχει συνείδηση του τί κάνει και ποιές είναι οι συνέπειες αυτού πάνω σε αληθινούς ανθρώπους και την ίδια στιγμή να επιτύχει πλήρως την σεξουαλική αντικειμενοποίηση. Δεν υπάρχει τρόπος να γίνει αυτό γιατί η δική του υποκειμενική πραγματικότητα παραείναι εξαρτημένη από την ανυπαρξία κάποιου άλλου ατόμου. Ό,τι απομένει εκεί έξω, στο πεδίο της προσοχής του, είναι η "φυλετικότητα'' του άλλου ατόμου -μια αφηρημένη αναπαράσταση του φύλου- σε σύγκριση με την οποία η δική του φυλετικότητα μπορεί να ακμάσει και να διογκωθεί. Δηλαδή αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο άντρας δεσμεύει την δυνατότητά του για συναισθηματική ταύτιση -όποια τέτοια δυνατότητα μπορεί πιθανώς να έχει- με σκοπό να πραγματοποιήσει μια πράξη αποπροσωποποίησης που του προσφέρει ικανοποίηση επειδή κατ' ουσίαν λειτουργεί έτσι ώστε να εκπληρώνει γι' αυτόν μια αίσθηση αυθεντικής αρσενικής ταυτότητας. [...]

[Sexual objectification and male supremacy]

*** *** ***

Τα τελευταία δέκα ή δώδεκα χρόνια ο ριζοσπαστικός φεμινισμός έχει αναπτύξει μια σφαιρική ανάλυση της πορνογραφίας. Στον πυρήνα αυτής της ανάλυσης βρίσκεται μια νέα ματιά στο πορνογραφικό υλικό: σαν ένα παράθυρο που βλέπει μέσα στην αλλοτριωμένη αντρική σεξουαλικότητα: τί είναι, τί επιθυμεί, τί κάνει και γιατί. Η εικόνα που αποκαλύπτει η πορνογραφία δεν είναι χαριτωμένη: η πορνογραφία αποκαλύπτει στην σεξουαλικότητα των αντρών για τους οποίους παράγεται μια εξάρτηση στην καταπίεση και τον εξαναγκασμό προκειμένου να υπάρξει ερεθισμός, ερωτικοποιημένο ρατσιστικό μίσος, περιφρόνηση για ο,τιδήποτε θηλυκό, φετιχοποίηση της στύσης και αφοσίωση στη διείσδυση, μια εμμονή με την διαπροσωπική διαφορά εξουσίας και μια ερωτικοποιημένη δέσμευση για βία -και μέσα απ' όλα αυτά μια χυδαία προσπάθεια επιβολής του αντρισμού πάνω και ενάντια στις γυναίκες. Οι μόνες όψεις της αντρικής σεξουαλικότητας που δεν μπορούν να παρατηρηθούν μελετώντας την πορνογραφία είναι αυτές που δεν έχουν αλλοτριωθεί κοινωνικά για να ανταποκρίνονται στην πορνογραφία, όποιες κι αν ίσως είναι αυτές οι παραλαγές. Πέρα από αυτό όμως, η πορνογραφία είναι σχεδόν το πιο αξιόπιστο στοιχείο που έχουμε για την αντρική φυλετική ταυτότητα και την σεξουαλικότητα που την επιβάλλει, αλλά και τις αξίες που την οικοδομούν.

Αρχικά υπήρχε μια πιο καθαρή επίγνωση της σχέσης μεταξύ της πορνογραφίας και των αντρικών σεξουαλικών αντιδράσεων. Στις μέρες μας, αυτή η σχέση είναι πιο απόκρυφη, συζητιέται λιγότερο, παρ' όλο που η πορνογραφία είναι πιο θεατή. Μοιάζει σχεδόν σαν η πορνογραφική βιομηχανία και οι απολογητές της να νοιώθουν αληθινή αμηχανία να παραδεχτούν ότι κάποιο έστω από το υλικό που πλασάρουν στην αγορά θα μπορούσε κατά διάνοια να διεγείρει κάποιον άντρα, κάπου, έως σεξουαλικού ερεθισμού. Κι έτσι η πορνογραφία προστατεύεται σαν "λόγος", σαν "τέχνη", σαν το παράγωγο της εργασίας ενός ελεύθερου τύπου, σαν προϊόν ελεύθερου εμπορίου, σαν το σύμβολο μιας ελεύθερης κοινωνίας, σαν "απελευθερωμένο" σεξ -στο μεταξύ αυτό που δεν λέγεται είναι ότι η σεξουαλικότητα των αντρών, σαν κοινωνική τάξη, πεινάει γι' αυτό το υλικό και πως ό,τι πουλάει, πουλάει γιατί αναπαράγει κι εκτρέφει τις αντρικές σεξουαλικές ορέξεις. Όλη η πορνογραφία υφίσταται γιατί συνδέεται με την σεξουαλικότητα κάποιου άντρα κάπου, κάπως. Για κανέναν άλλο λόγο.

Πολλοί άντρες, γνωρίζοντας σε προσωπικό επίπεδο την επικοινωνία της πορνογραφίας με τις αξίες της δικής τους σεξουαλικότητας, μοιράζονται την κοινή ανησυχία ότι το φεμινιστικό αντιπορνογραφικό κίνημα είναι στην πραγματικότητα μια επίθεση στην αντρική σεξουαλικότητα. Αυτοί οι νευρικοί και θυμωμένοι άντρες έχουν απολύτως δικαιο: το φεμινιστικό αντιπορνογραφικό κίνημα όντως καθιστά υπόλογους τους άντρες για τις συνέπειες των σεξουαλικών τους τάσεων πάνω σε αληθινές γυναίκες. Το φεμινιστικό αντιπορνογραφικό κίνημα πράγματι αρνείται να πιστέψει ότι είναι άνωθεν δοσμένο δικαίωμα ενός άντρα να εξαναγκάζει στο σεξ, να χρησιμοποιεί τό κορμί ενός άλλου ατόμου σαν να είναι ένα κομμάτι κρέας, να τραυματίσει και να εξουθενώσει προς χάρην της δικής του ικανοποίησης.

Όταν κοιτάζει κανείς στην πορνογραφία, όποιου είδους, βλέπει τί βοηθάει κάποιον άντρα, κάπου, να νιώσει γεμάτος αντρισμό κι απαλλαγμένος από ο,τιδήποτε είναι μη αρσενικό. Όταν κοιτάζει κανείς στην πορνογραφία, βλέπει ό,τι είναι απαραίτητο για να διατηρηθούν οι κοινωνικές δομές της αντρικής περιφρόνησης για το θηλυκό κορμί, χάρη στις οποίες οι άντρες επιτυγχάνουν την αίσθηση του εαυτού τους ως αρσενικού. Όταν κοιτάζει κανείς στην πορνογραφία, βλέπει τί χρειάζονται οι άντρες για να νιώσουν αληθινοί.

Η πορνογραφία λέει ψέμματα για τις γυναίκες. Όμως, η πορνογραφία λέει όλη την αλήθεια για τους άντρες.

[The forbidden language of sex]

*** *** ***

Ας πούμε ότι κατανοείς πως οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να εκφράσουν την σεξουαλικότητά τους και ότι ένας τρόπος που εγγυάται αυτήν την ελευθερία είναι να διασφαλίσουμε ότι οι άνθρωποι δεν θα τιμωρούνται για την ιδιαιτερότητα της σεξουαλικότητάς τους. Και μετά, βρίσκεις ένα περιοδικό που στη μια σελίδα μετά την άλλη δείχνει κορμιά με τα γεννητικά τους όργανα στραγγαλισμένα από σπάγγους και δερμάτινα λουριά, με τα γεννητικά τους όργανα δεμένα και βασανισμένα, με βαργειά αντικείμενα να κρέμονται από κρίκους που τα τρυπούν και η λεζάντα από κάτω κάνει ξεκάθαρο ότι αυτό το πετσόκομμα και η τιμωρία βιώνονται σαν σεξουαλικές πράξεις. Και μπορεί να αναρωτηθείς μέσα σου: γιατί αυτό το άτομο υποφέρει βασανιστήρια προκειμένου να βιώσει σεξουαλικά αισθήματα; γιατί αυτό το άτομο πρέπει να ταπεινωθεί και να τιμωρηθεί και να μαστιγωθεί και να φάει ξύλο ώσπου να ματώσει προκειμένου να έρθει σε επαφή με την ομοσεξουαλική του απόλαυση; γιατί οι πιο καταπιεστικές και σαδιστικές τεχνικές βασανισμού του Μεγάλου Ιεροεξεταστή γίνονται αυτό που οι άνθρωποι κάνουν ο ένας στον άλλο και το ονομάζουν σεξ; πού είναι η σεξουαλική ελευθερία; [...]

[Pornography and freedom]

*** *** ***

Σε τελική ανάλυση δεν είναι δυνατόν να υποστηρίζει κανείς την πεποίθησή του στην αντίθεση των φύλων (ή: την "φυλετική διαφορά") χωρίς να υποθάλπει την ιεραρχία των φύλων, που στη δική μας κουλτούρα είναι η αντρική κυριαρχία. Το να γαντζώνεσαι στη "φυλετική διαφορά" σημαίνει να γαντζώνεσαι στην αντρική κυριαρχία. Και η "σεξουαλική μας προτίμηση" είναι ένας από τους τρόπους που έχουμε μάθει να γαντζωνόμαστε.

Το να έλκεται κανείς από ένα συγκεκριμένο φύλο ως το αντικείμενο της σεξουαλικής του έκφρασης σημαίνει, κατ' ουσίαν, το να έχει μια σεξουαλικότητα που μοιάζει με αγώνα σκοποβολής -στοχεύοντας προς κορμιά που παρουσιάζουν έναν συγκεκριμένο φυλετικό ορισμό πάνω απ' όλα, διαλέγοντας ποιό να επιθυμήσει, ποιό να πάρει, ποιό να έχει. Η πλήρης συνείδηση που έχει κανείς της σεξουαλικής του προτίμησης, κρατά στο επίκεντρο το ζήτημα του φύλου ακριβώς τη στιγμή της ανθρώπινης εμπειρίας που το φύλο θα έπρεπε πραγματικά να γίνεται εντελώς περιφερειακό. Η επιμονή να έχουμε μια σεξουαλική προτίμηση στο σεξ συνδέεται με την υπεράσπιση του φυλετικού στάτους κβο και διατηρεί τις φυλετικές διαφορές αλλά και την φυλετική ιεραρχία. Αντίθετα, η αντίσταση στην πειθαρχία της σεξουαλικής προτίμησης είναι αυτό προς το οποίο θα έπρεπε να βαδίζουμε. [...]

Λοιπον εχει δικιο εν μερει ο συγγραφεας αν και θεωρω πως υπερβαλει και φτανει σε ακραιες θεσεις..Καταρχήν δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω στο ότι η έννοια του ανδρικού φύλου έχει λάβει διαστάσεις έξω από την αυστηρά γενετική. Ότι ένα μεγάλο μέρος της έννοιας, όπως λέει και ο συγγραφέας, είναι "κοινωνική κατασκευή". Ομως οι ανατομικες διαφορες δεν συνιστουν απλως ενα μια ιδεα,μια πεποιηθηση..Ε οχι ακριβως αυτες οι γενετικες διαφορες ειναι που εξασφαλιζουν την ιδεα πως τα φυλα δεν ειναι απλως ενα κοινωνικο κατασκευασμα..Μα προφανώς και η ύπαρξη του φαλλού ή της μήτρας σου καθορίζει και το φύλο, καθορίζοντας σου μοναδικά την αναπαραγωγική σου λειτουργία. Με φαλλό γονιμοποιείς, με μήτρα συλλαμβάνεις. Σαφής και "αντικειμενικός" και πάνω απ' όλα φυσικός φυσικότατος διαχωρισμός. Δεν επιδέχεται πολιτικές ερμηνείες και μεταφυσικούς καθορισμούς..
Δεν είμαστε ίδιοι. Δεν θα έπρεπε ΠΟΤΕ να γίνουμε όλοι ίδιοι. Το φύλο μας, το χρώμα μας, η γλώσσα μας, το σχήμα μας, είναι απλώς ο "φαινότυπος" της διαφορετικότητάς μας. Θα έπρεπε να είμαστε ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ που είμαστε διαφορετικοί. Όσο γνωρίζουμε και ερχόμαστε σε επαφή με ολοένα και περισσότερες ομάδες ανθρώπων, το λεξιλόγιό μας θα έπρεπε να εμπλουτίζεται με λέξεις που να αναδεικνύουν τη διαφορετικότητά μας. Το ότι σήμερα αυτή η διαφορετικότητα ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ για συγκεκριμένους σκοπούς, δεν είναι πρόβλημα της διαφορετικότητας. Είναι ανάγκη του συστήματος μας. Ανάγκη να είμαστε όλοι ίδιοι, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε κι εμείς με τη σειρά μας τις ίδιες ανάγκες. Τις ίδιες προτιμήσεις.
Λύση σ' αυτό δεν δίνεται με το να προτάσσουμε την εξάλειψη κάθε λέξης διαχωρισμού. Ο αποχαρακτηρισμός της διαφορετικότητας είναι ΑΠΟΔΟΧΗ του σημερινού status quo. Απάντηση μπορεί να δωθεί μόνο με την καταστροφή του συστήματος "αξιολόγησης" της διαφορετικότητας..Η διαφορετικότητά μας είναι αυτή που μπορεί να μας εξασφαλίσει ένα μέλλον στο οποίο να μπορούμε να απολαμβάνουμε ΌΛΟΙ ΌΣΑ έχουμε ανάγκη. Πρέπει να αναδεικνύουμε την ΑΞΙΑ της διαφορετικότητας μας και όχι να την εξουδετερώνουμε αποχαρακτηρίζοντάς την, από το φόβο μας ότι όντως έτσι είναι τα πράγματα, ως έχουν σήμερα.. ;)

Αυτα ειχα να πω..ειναι ενδιαφερον το αρθρο..διαβαστε το.